Niets is zo fascinerend als het idee van willekeurige tekst. Het concept roept beelden op van typemachines en het eeuwige getik van toetsen. Wat zou eruit komen als men gewoon lukraak woorden begint te typen? De mogelijkheden zijn eindeloos en de resultaten vaak verrassend.

Stel je een wereld voor waarin elke letter een eigen leven leidt, los van regels en grammatica. Een tekst waarin geen enkele zin logischerwijs op de vorige volgt, maar toch een soort vreemde poëzie vormt. Misschien beschrijft het een reis door een denkbeeldig landschap, vol met bergen van onbegrip en rivieren van betekenisloosheid. Of het is een gesprek tussen twee abstracte ideeën, die elkaar proberen te overtuigen van hun bestaansrecht.

Soms lijkt het alsof er een verborgen patroon is, een geheim bericht dat wacht om ontdekt te worden. Andere keren is het gewoon een chaos, een weerspiegeling van de willekeurigheid van het leven zelf. Maar te midden van die chaos, vinden we soms onverwachte schoonheid, alsof de letters zelf besluiten om een moment van harmonie te creëren, voordat ze weer in de wanorde vervallen.